Het is vandaag exact vier weken geleden dat de eerste van een hele reeks uit de agenda weggekatapulteerde voorstellingen had moeten plaats vinden. Wat doet TIM Theater zoal in die eerste maand zonder podium?
Samen met de rest van de cultuur- en evenementensector en de vormingsorganisaties, kijken we met groeiende vraagtekens naar de toekomst.
We staan als groep en individueel zowel stil als niet stil.
Helemaal conform de in improvisatieprincipes zo gepredikte ambiguïteit…
We doen een team check-in en belanden met meer op het scherm dan het ons in het echt ooit lukt om een groepsfoto te maken.
We geven ruimte aan alles, en dat is heel wat.
Leen en ik praten tijdens een boswandeling met de onwennige anderhalve meter over hoe TIM XL een krachtige formule zal zijn wanneer teams na de coronastorm gaan willen en kunnen stilstaan bij wat was en wat komt. Dat was profetisch want enkele dagen later komt zo’n eerste vraag uit een ziekenhuis.
We vergelijken de erg verschillende beroepsstatuten in ons team en tippen elkaar over – de nog onduidelijke – steunmaatregelen. We sturen een algemene communicatie uit naar onze opdrachtgevers in verband met annuleringen en mogelijk uitstel en krijgen direct enkele hartverwarmende reacties. We werpen al wat stenen op in verband met een intern solidair systeem.
We experimenteren als twee samenwonende improvisatoren in de living met de vertaling van een theatervorm naar videowerk. Dit voor een potentiële partner voor online ondersteuningsmateriaal in de zorg.
We luisteren naar verhalen van die collega’s die nog een andere job uitoefenen. Ze zijn zorgkundige, uitvaartbegeleider*, therapeuten. De voorzitter van het huis Inspinazie is ook syndicale voorzitter in een groot ziekenhuis…
Die verhalen grijpen naar de keel.
De improvisatielesgevers onder ons experimenteren met jong (XS) en oud (Living Impro) met online oefeningen . Het weerzien is heel fijn. Sommige dingen werken goed en er wordt verder vooral héél erg uitgekeken naar uitgebreide live inhaallessen.
We wagen ons aan een korte live online improvisatieset en zijn enthousiast over het resultaat. Dit smaakt wel naar meer!
We verkennen daarbij hoe we in interactie kunnen gaan met het publiek en genieten van hun gulle inbreng.
We werken ook naarstig aan enkele offertes voor grote aanbestedingen en trekken ons op aan boeiende vooruitzichten op lange termijn.
We beseffen dat we sommige van de thema’s in TIM voorstellingen volop zelf beleven in het kwadraat: omgaan met verschil, zelfzorg, opvoeden-gewoon-doen, …
En… we voelen allemaal de speelkriebel en het gemis van de improvisatietheatermagie. Het samenzijn. De soms intense gesprekken onderweg naar de job. Bijbabbelen en zeveren in de kleedkamer. De spanning en concentratie richting aanvang van de voorstelling. De connectie met het publiek.
En dan de Creatie.
En we hebben geen idee wanneer dit opnieuw zal gebeuren.
Even diep inademen en hop naar maand 2.
Veel sterkte en goede moed aan iedereen en overal van ons allemaal!
*
Gisteren ging ze.
Een mama.
Op kousenvoeten,
zonder masker,
zonder handschoenen,
haalde hij haar.
Ongevraagd.
En achter blijft hij.
Een zoon.
Er was geen tijd
om rustig te sterven.
Er was geen tijd
om afscheid te nemen.
Een vader ging,
de liefde voelend
via een stralend schermpje,
te klein voor alle woorden en
te hard voor zacht strelen.
Een dochter ging.
Ook een zus.
Een broer.
Zij blijft achter.
Net als die ene man.
Schermen ter bescherming
doen wat ze kunnen.
Duizenden ingepakte handen,
ingewikkelde lijven
steken naalden
draaien zieke lijven
kijken naar monitoren
delen stukjes van hun eigen hart.
Een wereld zo moe.
De gulzigheid van de Dood
is groter dan ooit.
Er is geen tijd om te verteren.
Neem nu tijd om lief te hebben
achter gesloten ramen en deuren.
Steek woorden in een envelop,
stuur ze door ‘t heelal.
Er komt tijd om zacht te helen.
Straks.
Samen.
Elke Janssen